Meerval.nl

In de week na het verlies van de grote maar vooral oersterke vis in de Ardennen liep ik voor mezelf nog eens na wat er de vorige keer had plaatsgevonden. Ik moest de conclusie trekken dat ik simpelweg had gefaald in de voorbereiding. Het plotseling besluiten te gaan vissen met het bellybootje terwijl je alleen enorme bezemstelen bij je hebt met loeizware molens. Dit in een gebied waar geen oever veilig begaanbaar is…te weinig aas,  geen handschoenen, veel bomen onder water en geen vismaat die kan helpen. Was het niet mis gegaan als 1 van deze factoren ontbrak? Ook hier kunnen we onszelf van alles de kat wijsmaken maar daar schieten we niks mee op. Mijn les is simpel…voortaan gaan alle stokken mee! Maar ik had nog een belangrijkere les geleerd….hier ligt vis…..en groot!

Naast alle verhalen en wijsheden van anderen, zijn we er ook vaak meester in onszelf van alles (de kat) wijs te maken. Meestal is het niet zozeer dat we bepaalde methodes, technieken of aassoorten wantrouwen…maar zijn we dusdanig gehecht aan onze succeservaringen dat we ons zelf wijsmaken dat dit de ultieme vangwijze is op dat bepaalde water. Pas als we die geweldige plug verspeeld hebben of dat ene aas niet voorhanden is willen we wel eens afwijken van het vertrouwde. Hebben we dan hiermee niet snel succes geeft ons dat weer bevestiging van wat we al dachten….maar vangen we juist hiermee onze droomvis…dan zullen we onze mening toch wel vlot gaan herzien…..

Een paar weken geleden belde een Duitse vriend mij op:  wanneer gaan we weer samen vissen?

Benjamin leerde ik een aantal jaren geleden in de Ardennen kennen…hij stond hier toen -naar mijn mening- wat onhandig te vissen op forel. Ik heb hem toen wat op weg geholpen om succesvoller te kunnen vissen. Sindsdien spreken we een maal per jaar af om samen te vissen. Benjamin vist nog steeds graag op forel, maar ik ben inmiddels helemaal verziekt met meervalkoorts! Dit keer was het al ruim 2 jaar geleden dat we elkaar zagen, dus ik beloofde hem een verassing als we het aanstaand weekend konden gaan...akkoord! Dat is mooi...dan kan ik me dit weekend gaan revancheren!

Het is inmiddels vrijdagmiddag, mijn auto staat bij de garage voor reparaties als de monteur belt: dit werk gaan we vanavond niet afkrijgen. Ik krijg de kriebels…vanavond ga ik vissen en ik moet alles voor het donker klaar hebben! Maar ik heb geen auto!! Als ik dit in de groepsapp van mijn bedrijf gooi, biedt mijn maat Dennis spontaan aan zijn auto te pakken….als ik hem maar naar huis breng. Hij pakt morgen dan wel de bus naar onze winkel…wat een topper! Snapt er geen bal van wat ik aan vissen vindt, maar snapt wel hoe belangrijk en dus mogelijk teleurstellend vissen voor dit baasje is…..fijne vent! Hiermee loop ik alsnog een stevige deuk in mijn planning op, maar ik kan in ieder geval gaan! Uiteindelijk kom ik om negen uur aan op locatie waar ik naast Benjamin ook nog even wat schoonfamilie begroet. Half tien laden we de auto’s leeg en beginnen we de boot vol te laden. Als het uiteindelijk tegen kwart voor tien begint te schemeren, beginnen we aan onze roeitocht naar nieuwe visgronden. Wanneer we steeds verder het gebied in roeien...daar waar je geen mensen meer tegenkomt…is het echt donker geworden. We kunnen maar moeizaam onderscheiden waar eventuele openingen in de oever zijn en we zigzaggen van oever naar oever zonder een vlakke kampeerplek te vinden. We besluiten uiteindelijk maar op een smal bospaadje in de helling te gaan slapen en de hengels onder aan het water te zetten. Als ik de 2^e hengel afspan ontdek ik een vlakke grindbank…recht tegenover ons!...van ruim 3 meter breed en wel 50 m lang….hier hadden we gezeten als koningen! Maar nu gaan we niet meer verhuizen! Ik span nog een derde hengel af en vindt het welletjes geweest. Helaas was het deze nacht vooral de boomzagerij van Benjamin die mij die nacht wakker hield maar geen gillende beetmelder……man!...wat kan die kerel ronken!!

Als we in het prachtige ochtendgloren een kop koffie naar binnen hebben gewerkt pakken we snel in.

Vanavond wil ik ergens vissen waar Benjamin zijn eigen tent kan opzetten, en ik dus mogelijk minder last zal hebben van zijn kap en zaagwerk in de nachtelijke uren. We roeien al clonkend terug in de volgeladen boot, maar weten geen vis in beweging te krijgen. Nadat alles weer in de auto’s is geladen rijden we naar een stuk water waar ik een aantal weken eerder de grote vis verspeelde vanuit de bellyboat. (Maak dat de kat wijs..deel1)Vanaf hier zullen we vanmiddag vertrekken, maar Benjamin wilt nog een paar uur gaan forellen. Ik maak hem duidelijk dat dit mijn feestje niet meer is en ik ga dan ook nog ff clonckend op pad met de bellyboot.

Na een paar uur peddelen ben ik weer 2 metermeervalletjes rijker en ik besluit de voorbereidingen voor de avond te starten. Een half uur later arriveert ook Benjamin op de parkeerplaats om te helpen met inladen. Ik heb een klein rubberbootje meegebracht en hier laden we de spullen in. Als laatste gooi ik de hengelsteunen erin en met een luide sis blijk ik de boot te hebben doorboort. Gelukkig heeft het bootje 4 luchtkamers en blijken de overige 3 het gewicht te kunnen dragen….hiermee blijft ons de ellende bespaart om lijdzaam toe te zien hoe onze huisraad afzinkt! Ik vaar met de bellyboat als sleepdienst onze spullen naar de beoogde stek en Benjamin parkeert de auto elders en zal via het bos komen lopen.

Eenmaal aangekomen bouwt Benjamin het kamp op, terwijl ik al begin met het uitvaren van de lijnen.

Door het ontbreken van stroming blijkt dit een zeer tijdrovende klus in een bellyboot, zeker gezien een 2 tal hengels via omleidingen zo’n 250 m verderop worden afgespannen. Bij 1 hengel blijkt er net te weinig lijn op de spoel te zitten en ik moet de weer terug om de omleiding iets anders te monteren. Uiteindelijk resulteert dit in 2 afgespannen hengels waarbij er amper nog 2 slagen lijn op de spoel zitten. Benjamin staat dit wat vertwijfeld te bekijken tot ik hem uitleg dat er bij een aanbeet zo’n 50m lijn vrijkomt dankzij de omleidingen. Kortom bij een aanbeet moet je draaien als een malle!....want jij bent vanavond aan de beurt om zo’n slijmjurk te vangen. De andere 2 hengels span ik af tegenover ons, aan een paar overhangende bomen. Het is inmiddels al donker geworden. De aasvissen die we meebrachten zijn niet meer in beste conditie, het vele verhuiswerk heeft ze bepaald geen goed gedaan, maar er zit nog leven in…dus ik hoop er maar het beste van.

Van thuis had ik nog wat calamaris meegebracht, welke al ruim een jaar in onze vriezer kampeerden. Doordat ik zelf vooral geloofde in de vangkracht van levend aas had ik maar weinig vertrouwen in deze stinkdingen. En met België om de hoek, had ik natuurlijk vooral daar gevist met levend aas…de calamaris was inmiddels in vergetelheid geraakt. Nu had ik ze met wat oude forel meegebracht om mijn stekken van wat extra attractie te voorzien en daarmee gelijk de vriezer op te schonen. Eigenlijk ben ik geen fan van lokvoer voor meerval…ik geloof meer in een goede aaspresentatie op de juiste plekken…maar ja…nu sloeg ik 2 vliegen in 1 klap en kwaad zou het ook niet doen. Terwijl ik de gesneden vis en calamaris rond mijn aasvissen uitstrooide bedacht ik me dat ik voor morgen waarschijnlijk geen (levende) aas(vis) meer zou hebben. Misschien moest ik toch maar een paar van deze rare snuiters bewaren…vorige week had ik immers ook succes op wormen hier. Door mij en vele andere “levend aas vissers” ook een veel te ondergewaardeerd aas….dat ook zeer succesvol bleek…wie weet?!....calamaris it is!

Eenmaal terug op de stek zie ik dat Benjamin de stretchers weer gezellig onder mijn paraplu stalt. Hij had zijn tent niet meegebracht!! Ging toch prima vannacht!?! Dus ik voelde de geest (en daarmee dus mijn nachtrust) weer kruipen….maar ja…veel keuze was er niet meer.  Ik maak Benjamin nogmaals duidelijk dat hij bij een aanbeet vannacht gelijk actie moet maken, dit gezien de vele verzonken bomen en de hoeveelheid uitstaande lijn. Nadat we wat hebben gegeten gaan we alvast liggen. Voordat ik de flesjes bier uit mijn tas weet te grissen om gezellig te proosten, hoor ik naast mij dat de zagerij alweer geopend is! Man!!....wat moet zijn vrouwtje van hem houden! Ik drink in mijn uppie nog een paar biertjes en weet (ondanks alle natuurgeweld op de stretcher naast mij) uiteindelijk toch de slaap te vatten.

Om 3 uur in de nacht wordt ik wakker van een kortstondig klinkende beetmelder. Waarschijnlijk de aasvis denk ik nog…..maar ik besluit voor de zekerheid toch even de slaapzak uit te komen om een kijkje te nemen. De hengel die het minst ver staat afgespannen staat recht in plaats van krom. Ik gris hem uit de steun terwijl ik op Benjamin roep en draai de slapgevallen lijn als een malle weer strak. Ik voel weerstand en sla nogmaals aan terwijl ik naar Benjamin sta te schreeuwen….er volgt weinig respons terwijl de dril al in volle gang is. De vis vecht voor wat ie waard is maar gezien de stevige hengels en de korte afstand waar ik op vis, is de strijd met een compromisloze dril redelijk snel geslecht. Als de vis al bijna langs de kant is zie ik naast mij 2 slaperige ogen staan. Ik duw hem de hengel nog in de hand maar de strijd is inmiddels al gestreden…ik kan de vis gelijk landen. Een mooie vis van ongeveer 120 geeft acte de préséance en ik baal een beetje dat ik hem zelf heb gedrild. Graag had ik mijn vriend kennis willen laten maken met het geweld van de meervaldril! Benjamin lacht en vindt het sowieso prachtig dat die gekke Hollander hier op deze wijze grote vis uit het water tovert…ongelooflijk! Helaas blijft het de rest van de nacht stil…althans wat de beetmelders betreft.

Als ik in de ochtend besluit de lijn in te draaien en de om- en uitleggers op te halen, zie ik dat 2 van de 3 overgebleven aasvissen het loodje hebben gelegd. Zo’n stijve karper of giebel aan je haak gaat natuurlijk weinig goede kansen bieden. Na het inpakken vertrekt de belly-veerboot weer naar de parkeerplaatsen en Benjamin haalt tussentijds de auto op. Hij rijd vroeg in de middag naar huis….maar ik vis nog door. Sandy en mijn schoonouders zijn inmiddels ook in de buurt. Er komt de vraag of ik vanavond mee ga uit eten??....ik kijk en snuffel eens aan mijn vol geslijmde kleding…..ik antwoord dat het dan wel beter op een terras kan zijn!

Gezien al mijn aasvissen…op 1 na… inmiddels zijn overleden of door de meerval opgesnoept…zal ik het vandaag verder met de bewaarde calamaris moeten rooien. Mijn vertrouwen in het aas zijn niet bijzonder groot, maar zoals al eerder is gebleken zal de praktijk het wel leren. Ook hier kan ik mezelf wel weer van alles de kat gaan lopen wijsmaken, maar onbekend maakt onbemind en wie niet waagt…….

Ik klop er stevig op los terwijl de reepjes calamaris onder de teaser hun verleidelijke tango dansen. Een stukje verderop zwemt de laatste giebel voor haar leven onder een stevige dobber. Ik arriveer op een stukje water waar ik gisteren een flinke stijger had, die helaas niet tot een aanbeet te verleiden viel. Na een tweetal zachte clonkjes vliegt er weer een dikke streep richting mijn aas op de dieptemeter….in hetzelfde tempo schiet ook mijn hart tot in mijn keel. Het signaal blijft steken onder mijn aas terwijl mijn halsslagader langzaam opzwelt. Kort hierna zakt het signaal en daar mee ook mijn hartslag en ik kan helaas weer ontspannen ademhalen. Ik drift nog een keer over de stek maar de vis reageert niet meer.

Waar ik de vorige keer dat ik hier zo’n grote vis aan de lijn had volledig uitbarstte in euforie, besluit ik nu volledig gefocust te blijven. Dit mag niet nogmaals fout gaan…nee….geen mis poes meer voor mij! Ik verkeer in opperste concentratie en al mijn zintuigen staan op scherp. De vis blijft eindeloos de diepte induiken. Terwijl mijn hengeltop met regelmaat het water aantikt vliegen de meters lijn van mijn spoel. Heerlijk wat een sport aan zo’n licht stokje! Steeds als ik weer een paar meter lijn weet te veroveren, jat de rover aan de andere kant van de lijn hier een veelvoud van terug…wat een geweld! Tussen al dit geweld door trek ik me alvast een handschoen aan daar ik geen enkel risico wil nemen deze vis te verliezen. Dat kattige spelletje heb ik al eerder gespeeld en deze ronde zal het baasje winnen! De vis komt op afstand even in een glimp door het oppervlakte. Even schiet door mijn hoofd dat het geen monster is, maar wel een tamelijke vis….maats zullen we maar zeggen. De vis lijkt het oneens te zijn met mijn gedachten en rijt bruut weer vele meters van de spoel. Een tientalminuten later doorklieft een grote vis het wateroppervlakte en langzaam zwemt ze vanuit de schaduw het volle zonlicht in. Voor het eerst mag ik haar in vol ornaat aanschouwen….wat een apparaat! Een prachtige en enorm grote dame zwemt langs me af, dit is de beauty en het beest in een! Ze zwemt me voorbij en duikt langzaam weer de diepte in…..waarbij ik wederom niets in te brengen heb. Even spectaculair als hiervoor begint de dril weer opnieuw, steeds als ze bovenin komt zwemmen gaat ze er weer even hard vandoor. Dit zijn de ultieme momenten waarop alle puzzelstukjes prachtig samenvallen en al het afzien van de gepassioneerde meervalvisserij weer nietig verklaard worden….wat een prachthobby!

Ik besluit voor alle zekerheid een 2^e handschoen aan te trekken om niets aan het toeval over te laten. Onvermoeibaar en onverstoorbaar gaat ze steeds weer de diepte in als ik weer denk dat ze klaar is om te landen…ongelooflijk wat een power! Op enig moment komt ze weer bovenin zwemmen en weet ik zeker  dat de strijd gestreden is. Ik leg de hengel langs mij op de bellyboot en grijp de lijn in mijn hand. Als ik haar op haar hoofd tik…explodeert het water en gaat ze er met een noodgang vandoor. In een reflex weet ik de blank van mijn hengel met mijn linkerhand ternauwernood te grijpen en zo te voorkomen dat mijn hengel met de vis de diepte in verdwijnt. Steeds als ze weer bovenkomt besluit ze opnieuw te vertrekken…wat een titanenstrijd! Nu gebruik ik steeds mijn flipper om haar aan te tikken en ik herhaal dit tot ze niet meer vlucht. Na 3 pogingen weet ik haar onderkaak te grijpen…ze sputtert flink tegen maar ik geef geen krimp meer. Snel onthaak ik haar in het water en breng behendig een stringerkoord aan zodat ik haar niet onnodig op mijn bootje hoef te trekken. Bovendien kan ze daardoor even weer “op adem komen” voordat ze met haar ontvoerder op de foto mag.

Terwijl ik met de vis aan het koord richting de aanlegplaats peddel bel ik mijn vrouwtje…schat ik heb een monster gevangen…wil je ff een foto komen maken en helpen meten…. Nee, eigenlijk niet!...klinkt het aan de andere kant… Een beetje verbouwereerd hang ik op als ik me bedenk dat mijn schoonvader vast zal komen als ie van haar hoort dat ik een monster ving. Als ik aankom bij de aanlegplaatsen staat mijn schoonvader al langs de kant….heerlijk als je mensen zo goed weet in te schatten.

Mijn schoonpa vraagt zich af waar die vis van zijn gekke schoonzoon dan is…ik leg hem uit dat die zo zal verschijnen…..eerst moet ik me ff voorbereiden. Terwijl ik balanceer op het steile talud leg ik mijn bellyboot op de kant en worstel mijn flippers uit. Mijn hengels gooi ik in een van de visbootjes en ik plof even neer op de oever. Ik laat alles even bezinken en probeer weer wat op adem te komen. Achter mij klinkt een ietwat ongeduldige stem…waar die grote vis nu blijft! Ik draai me om en kijk mijn schoonpa Jan aan met een gore grote grijns terwijl ik langzaam het koord begin binnen te halen. Als de meerval het oppervlak doorkliefd zie ik zijn ogen groeien terwijl zijn kaak voorbij zijn knieën zakt. Mijn schoonfamilie zwemt hier als zo’n 40 jaar en ze vinden alles eng wat ze niet begrijpen of kennen. Zeker zo’n vis die alle mythes en legendes voedt door zijn imposante verschijning laat het brein de vrije loop. Jan stamelt inmiddels van alles uit en alle vragen over het gevaar van zo’n vis worden opeenvolgend op mij afgevuurd…dit afgewisseld door kreten van ongeloof, onbegrip, euforie en angst….ongelooflijk!

Ik ga nog snel een uurtje vissen en weet nog een leuke vis van 120 te verleiden op de calamaris….mijn levende aasvis blijft de hele dag onaangeroerd! Ik weet wat voorlopig mijn favoriete aas is….en…dat ik me niet meer blind moet staren op wat ik mijzelf heb wijs gemaakt. Veel van mijn of andermans theorieën blijken in de praktijk soms dus anders uit te pakken…bewandel nieuwe paden of creëer ze zelf…als makke schapen achter de kudde aanlopen op plat getrapte paden…zal maar zelden voor verassingen zorgen.

Ik snel nog ff naar de camping voor een frisse douche en trek mijn minst onfrisse kleding aan. Niet veel later zit ik met een grote grijns en een onder geslijmd T-shirt op een terras met mijn schoonfamilie en liefje te genieten van een heerlijk witbier. Ik hoor mijn schoonvader aan de ober vertellen dat zijn schoonzoon zojuist een vis van 2 meter heeft gevangen! De ober kijkt mij met een afkeurende blik vol ongeloof aan en ik hoor hem denken…..

…..maak dat de kat wijs!