Meerval.nl

Over het vissen bestaan vele verhalen en zogenaamde wijsheden waarmee wij ons graag mee bezigen. Zeker tegenwoordig, waarbij we via sociale media elkaars denkwijzen en meningen eindeloos kunnen blijven uitwisselen. Maar ook op de lokale visvijver of de viswinkel om de hoek wordt zinnige informatie uitgewisseld, maar tevens de term visserslatijn ferm onderstreept. Verhalen over reuzevissen in bepaalde wateren…die ene visser die altijd geluk heeft!...vangmethodes die op dat water niet zouden werken of misschien zelfs wel in het algemeen. Zo maak ook ik mij wel eens schuldig aan dergelijke gedachtegangen of heb ik minder vertrouwen in bepaalde methodes. Omdat ik zo vertrouwd ben geraakt met het ene werkt het andere natuurlijk minder goed. Toch blijkt vaak dat het daadwerkelijk kans geven van die andere opties voor flinke verassingen kan zorgen. Je probeert toch eens dat ene aas of gaat tegen beter weten in toch vissen op die ene vijver of rivier. Zo kenschetst zich eigenlijk de belevenis van de komende 2 verhalen die ik jullie ga wijsmaken….of…..wijzer maken?......

 

Het is het laatste weekend van Juli als ik eindelijk de sleutel van mijn zaak aan mijn maat Dennis mag overdragen en ik me even 2 weken mag focussen op mijn vakantie. Een week besteden we om het achterstallig onderhoud aan ons huis weer in te lopen en de andere week gaan we afzakken naar de Ardennen om even uit te waaien…uiteraard wordt er ook gevist! Prachtige riviertjes zoals de Ourthe en de Sambre maar ook moedertje Maas passeert deze omgeving. Daarnaast bulkt het van de kleine meertjes en een aantal stuwmeren dus opties te over!

 

Op een een aantal lokale wateren heb ik wel eens meervalletje gevangen en ik vermoed dat er ook een aantal grotere vissen moeten huizen. Ook over deze wateren gingen de geruchten in de omgeving alle kanten uit en spreekt de ene visser de andere tegen…van dode 2 metervissen die gevonden waren tot de tegenstelling dat hier geen meerval zou huizen. Vroeger viste ik in deze omgeving veel op forel, paling en soms met de pen op karper. Maar sinds ik de verslavende werking van het meervalvissen heb ondervonden loop ik er niet vaak warm voor en is het alles meerval dat de klok…of in dit geval belletjes luidt!

 

Bij de lokale hengelsportzaak ga ik altijd eerst even langs om me weer even bij te laten praten over de laatste lokale visnieuwtjes. Inmiddels ben ik hier kind aan huis en bij binnenkomst wordt ik dan ook weer vriendelijk begroet de dame achter de toonbank die weer als vanouds al kettingrokend tv kijkt in de winkel wachtend op de volgende klant. Haar man zie ik nog maar zelden en na een paar zinnen begrijp ik dat het nog steeds niet goed gaat met zijn gezondheid. Tja…zeer ernstig overgewicht en roken als een ketter zullen natuurlijk ook niet bevorderlijk zijn. Als ze vraagt wat mijn visplannen zijn voor de komende dagen en ik vertel dat ik statisch vissend en met het kwakhout de meerval wil gaan belagen schudt ze hevig met het hoofd: Nein..nein! Das hat kein lust! Ze verteld me dat een groep bekende (volgens haar professionele) meervalvissers de watertjes hebben aangedaan en dat de meerval hier niet reageert op het kwakhout en statisch vissen met aasvissen hier evenmin zin heeft…vergeefse moeite…hebben hier een week non stop gevist. Alleen het vissen met een wormpje op paling levert soms een meervalletje op. Tot zover de lokale berichtgeving….ik voel weer een uitdaging op komen zetten.

Van een buurman op de camping mag ik zijn roeiboot gebruiken en ik besluit een dag met levend aas aan de slag te gaan die ik in de ochtend ving, althans een 5 tal uurtjes, want mijn liefje wilt natuurlijk ook graag samen de vakantie vieren. Helaas blijkt deze middag de wind weg te vallen en zal ik dus steeds roeiend moeten verplaatsen hetgeen niet echt handig is als je clonkend wilt gaan vissen in je uppie in zo’n grote stalen roeiboot. Het water valt vanuit de oever stijl af tot wel 28 meter diep en ik weet niet echt goed waar te beginnen maar besluit een aantal rotspartijen op te zoeken waar diepe holen in zitten en besluit vanuit daar langs de taluds terug te varen. Ik roei en klop me een ongeluk zonder enige stijger en de klanken van de kwalmende dame gonzen door mijn kop….zou het dan toch?!.........

Een tweetal dagen later besluit ik samen met Sandy een avond statisch te vissen zodat we wat kunnen genieten van de omgeving, een lekker drankje en tegelijk vissen. Over dit stukje water zijn de locals het totaal niet eens…volgens de ene zwemt hier geen meerval en volgens de ander huizen hier echte monsters. Ik ben er niet zeker van, maar als ze hier zwemmen dan hebben ze een ideaal habitat om serieuze afmetingen te bereiken. Ik vermoed ze hier wel, maar tot nog toe is het me niet gelukt hier meerval te vangen, wel zijn een paar hengels gesloopt bij een aanbeten tijdens het palingvissen een aantal jaar geleden.

Omdat ik geen aasvissen heb besluit ik nog maar eens ouderwets op paling te gaan vissen en wie weet laat de Silures Glanis ook nog van zich horen. Op wat voorns na meld zich bij daglicht niemand, maar als het begint te schemeren begint 1 van de geïmproviseerde wakertjes toch over de steiger te rollen en als ik even later aansla voel ik weinig power maar wel wat tegenwicht. Ik zeg tegen Sandy: volgens mij een brasem! En ik draai het ding als een natte lap binnen en vlak voor de steiger maakt hij toch nog ff een spurt. In een glimp zie ik dat het toch een meerval is en even later geeft een visje van 52cm acte de preseance! Weer hoor ik het verhaal van de kwalmende dame weerklinken….zou het dan toch zo zijn!?

Ik ben werkelijk zo blij als een kind en Sandy snapt niet zo goed waarom haar mannetje zo blij wordt van zo’n klein ding. Na 3 jaar speculeren en vermoedens uiten heb ik nu eindelijk bevestiging…ze zwemmen hier. En als er zo’n kleintje zwemt dan zullen mamma en mogelijk oma ook in de buurt zijn. Ik verwonder me overigens over de enorme baarddraadjes van deze vis…die heeft een flinke radius om haar prooi te vinden!

Doordat het weer tegenvalt gaan we eerder naar huis als gepland om te klussen en besluiten een weekend later nog terug te komen in de hoop op beter weer.

Als we een week later weer willen vertrekken blijkt een van onze dieren lelijk verwond en kunnen we vanwege een laat dierenartsbezoek helaas de dag erna pas vertrekken. Op Zaterdagavond besluiten we weer een statische sessie te doen waarbij ik aasvissen met de bellyboat uitvaar…..eerder die dag ving ik een mooie forel en een stevige kopvoorn op een spinnertje. Dit keer rijden we naar een ondieper gedeelte van het water om daar ons geluk te beproeven. Door een inschattingsfout kom ik ruim 10 meter lijn tekort en moet ik al indraaiend weer een slordige 150m terug peddelen om de montage anders positioneren. We vissen uiteindelijk door tot een uur of 1 en ik gooi het bijltje erbij neer….ergens in de verte klinkt het met teer doordrenkte stemgeluid van het vrouwtje weer…zou het dan toch?!

Sandy ligt inmiddels heerlijk te slapen op mijn stretcher. Ik sleep in alle stilte het hele zooitje naar de auto en haal als laatste de stretcher met schone slaapster op. Een dag later vindt ze het zo sneu dat ik weer niets ving dat ze vindt dat ik middags nog een paar uurtjes moet gaan. Ik leg uit dat ik natuurlijk niet op voorntjes vis maar uiteraard klinkt het als muziek in mijn oren om nog een drift te maken. Het probleem is echter dat ik hier niet op gerekend had, en derhalve alleen mijn statische hengels had meegebracht…enorme stugge poken van 270 en 300 cm…niet echt bellyboat materiaal! Maar het zelfgemaakte clonckhout lag wel nog in mijn auto en moest ook nog getest worden, dus besloot ik toch maar te gaan, er zal toch niet meteen zo’n monster op klappen!
 
Op een prachtig stuk water waar het gemiddeld 8-10m diep is besluit ik mijn geluk te beproeven….ook is het hier vergeven van de verzonken bomen, hetgeen de meerval doorgaans ook zeer waardeert als schuilplaats voor de brandende zon. Doordat ik nog maar 1 aasvis heb besluit ik de laatste wormen die ik nog had liggen onder een clonckteaser te hangen…het zijn er helaas nog maar 7 maar dat moet het maar doen...is volgens sommige verhalen immers een geluksnummer dus waarom niet! Ik vis er stevig op los maar kan er niet echt veel vertrouwen in krijgen. Zoals de meeste vissers mij kennen ben ik zeer bevlogen in het vissen met levend aas en zie ik dit echt als het ultieme meervalaas. Na een goed uur cloncken groeit de twijfel…geen stijgers op het scherm te zien….Ik denk weer terug aan wat het vrouwtje van de viswinkel mij vertelde…zou het dan toch?!

Ik zal inmiddels een goede 2 uur aan het kloppen zijn als plots een schim onder mijn aas verschijnt op tamelijk ondiep water. Vertwijfeld haal ik het aas wat omhoog maar er gebeurt niets…de lijn heb ik in mijn blote hand daar ik blijkbaar geen handschoen heb meegenomen en de hengel te lang is om onder de top te vissen. Misschien toch luchtbellen die ik aanzie voor meerval? Plots wordt uit het niets mijn hand stevig naar onder getrokken en uit reactie geef ik een ferme ruk. Ik voel in een honderdste seconde de lijn mijn huid pijnlijk doorklieven en laat rap los…de hengel grijp ik in een reflex en de strak afgestelde slip schreeuwt het uit. Er volgt een dril waarbij me het koud zweet uitbreekt…de vis sleurt me werkelijk alle kanten uit en regelmatig moet ik mijn bellyboat vastgrijpen omdat ik anders simpelweg uit mijn zeteltje wordt getrokken…ongelofelijk wat een kracht! Tijdens de enorme euforie bekommer ik me ook om mijn pijnlijke vinger, de huid is door de 53/00 gevlochten lijn behoorlijk beschadigd en diep ingesneden. Een loshangend stuk vel bijt ik al drillend af en ik steek mijn hand tussentijds afwisselend in mijn mond of het water. De euforie krijgt steeds meer de overhand en als een klein kind geniet ik al gillend van de rodeo waarin ik mij momenteel bevind…de vis blijft steeds maar weer opnieuw 10 tallen meters lijn van mijn spoel af trekken…it’s a screamer!!!

Dit moet een vis van formaat zijn! Terwijl ik me dit bedenk realiseer ik me ook dat het onmogelijk zal zijn deze vis in de bellyboat te krijgen doordat de enorme hengel een onmogelijke hoek creëert om deze vis veilig te landen zeker zonder handschoenen! Laat staan dat de lijn daardoor om de top zou slaan…daar kom ik nooit tijdig bij met zo’n pook! Een blik om me heen verteld me dat ik hier ook nergens op de steile en begroeide oevers kan komen om de vis veilig te landen in deze rotsachtige omgeving. Een honderdtal meter verder ligt een aanlegplekje voor wat visbootjes en ik zie dit als de beste zo niet enige optie. De vis is sowieso nog verre van uitgedrild dus ik besluit de dril alvast in de juiste richting te beslechten zodat ik de vis vanuit zo’n aangemeerd bootje veilig kan landen.

Als de vis na een tiental minuten en vijftigtal meters verder voor het eerst boven komt zwemmen kan ik mijn ogen niet geloven…dit komt akelig dicht in de buurt van de 2m klasse, hetgeen ook de spectaculaire dril verklaard! Als de vis weer onderduikt kan ik mijn enthousiasme al helemaal niet meer onderdrukken en gil het uit als een klas pubermeisjes in de achtbaan…de vis gaat er weer vandoor als een dieseltrein en wederom moet ik me afzetten met mijn handen om niet uit mijn bootje getrokken te worden. De adrenaline giert door mijn lijf en ik verbaas me dat de vis nog steeds zo zwaar in mijn hengel hangt. Als de vis weer bovenkomt en uiteindelijk moegestreden lijkt worstel ik mijn bellyboatje op het droge terwijl ik met 2 lijnen waarvan een met monstervis op een stijl afgrondje in het water sta…1 stap naar voren en blup! Uiteindelijk weet ik in een visbootje te klauteren en enthousiast zie ik hoe een enorme vis richting de boot schuift. Als ik haar in de bek wil grijpen met mijn blote handen (was immers de handschoenen vergeten) draait ze haar kop….in een reflex pak ik toch maar niet beet en als de vis draait schiet de dreg met teaser langs mijn hoofd…

NEE! WEG! Ik plof neer op het bankje en de euforie maakt plaats voor een enorme teleurstelling. Zeker!...je hebt de dril mogen meemaken van a tot z, en de vis in vol ornaat gezien en zelfs aangeraakt…maar ja…voor je gevoel toch niet gevangen en je wilt dan natuurlijk ook wel weten hoe groot zij echt was en voor het nageslacht met die slijmbak op de foto. Als ik weer opkijk zie ik dat een stukje verder heel wat mensen staan te kijken langs de weg….ze leven enorm met me mee. Blijkbaar hebben die de hele tijd staan te kijken naar die gillende visser in dat kleine bootje welke een enorme vis eraan had en waren ook zij teleurgesteld dat ik hem uiteindelijk toch niet ving. Een oud mannetje komt naar me toe gesneld en hij verteld me dat hij hier in 40 jaar nog niet zo’n grote vis heeft gezien. Ik glimlach…maar wel als een boer met kiespijn!

Het zal me benieuwen welke verhalen dit gaat opleveren bij de locals…….maar mijn sterke verhalen vertel ik nog even niet in de lokale viswinkel…laat ze dat maar zelf ontdekken! Het water en de ervaring zijn uiteindelijk wederom de wijste leermeesters gebleken!!

 

Stay tuned voor deel 2 van Maak dat de kat wijs……zoete wraak!