Over leven om te vissen
Al enige tijd staat 23 Maart 2016 omcirkeld in mijn agenda als zijnde laatste werkdag voordat ik met mijn schoonbroer Peter vertrek naar het stuwmeer Riba Roja. We hebben een outdoor arrangement geboekt wat inhoud dat je een boot krijgt en je gebruik kunt maken van voorzieningen op het basiskamp maar verder alles zelf moet organiseren en je overgeleverd bent aan de elementen. Op 22 Maart sla ik echter helemaal lam als de vreselijke berichten uit Brussel mij bereiken. Ik kan het maar niet bevatten en emoties nemen steeds weer een loopje met mezelf. Ongeloof…boosheid en verdriet maken zich meester van mij en eigenlijk kan ik me niet meer focussen op mijn werk, terwijl ik nog veel moet afhandelen voor ik morgen kan en mag vertrekken. Als gevolg hiervan moet ik de dag erna rennen en regelen als een malle om toch nog tijdig te kunnen vertrekken. Gaandeweg de dag bereiken ons berichten over grootschalige grenscontroles met vele files tot gevolg. Na wat telefoontjes met Peter besluiten we deze avond al te vertrekken i.p.v. morgenvroeg omdat we er ernstig rekening mee houden flink wat (zeer begrijpelijke) oponthoud te krijgen. Met het zweet tussen de billen van al het rennen stappen we uiteindelijk om 19.30 uur de auto in richting het zonnige zuiden. Tot onze grote verbazing steken we zonder enig oponthoud de grens bij Maastricht over terwijl mijn liefje al een uur vaststaat op de Grensovergang bij Lanaken. Ook in Luxemburg en uiteindelijk zelfs Frankrijk blijken er geen controles. Aan het eind van de rit kunnen we zelfs eenvoudig concluderen dat je als terrorist moeiteloos richting Spanje kunt vluchtten, hetgeen ons zeer verbaast gezien de eerdere berichtgeving.
Als om 4 uur in de nacht onze ogen te vermoeid raken besluiten we een paar uur te gaan slapen in een hotel bij Lyon. Helaas blijken de (goedkope) hotels naast een Renault fabriek te liggen welke allemaal volgeboekt blijken met de parkeerplaatsen vol Renaults!?! We besluiten onze weg dan toch maar te vervolgen want inmiddels zal het nog maar een goed uur duren voor de zon weer opkomt!
Na een stevige rit van bijna 19 uur rijden we via de Pyreneeën en Barcelona Riba Roja D’ebre binnen en niet veel later vinden we het kamp van Andree’s Angelreisen. We zijn aangenaam verrast door de prachtige omgeving en alles ziet er werkelijk tip top verzorgd uit. Het ontvangst is minstens zo vriendelijk en over het gegeven dat we ruim een dag te vroeg zijn wordt ook niet moeilijk gedaan…als we willen mogen we zelfs meteen gaan vissen! Gezien de vermoeiende reis besluiten we beter even goed te slapen en we mogen voor een schappelijk bedrag een nacht de huisboot huren. We gaan eerst naar de supermarkt die in de “nabij gelegen” plaats Flix ligt en beginnen hierna alvast met het vangen van aasvissen want daar kun je nooit genoeg van hebben, wel te weinig...
In deze provincie mag met levend aas en met boeimontages gevist worden, je kunt ook lid worden van de karperclub hetgeen hier (anders als je zult vermoeden) betekend dat je deze ook als aasvis mag gebruiken, althans zo hebben wij dit begrepen. Specifiek voor dit gebied is de nachtvistoestemming welke geld voor een aantal kilometer bevisbare oever in de omgeving. Bij een van de gidsen (Charlie) weet ik nog 3 spiegelkarpertjes te kopen zodat we deze alvast hebben als aanvulling op de flinke voorns die we zelf weten te vangen.
Mijn persoonlijke doel van deze reis is het opdoen van ervaring met het zogenaamde boei en/of breeklijn vissen. Ik heb al de nodige vissen gevangen met onderwaterdobbers en zeker het vissen op meerval vanuit de bellyboat is mij niet vreemd. Maar deze manier van “statisch” vissen is geheel nieuw voor mij….het lijkt mij bijzonder effectief gezien je heel goed kunt inspelen op diverse omstandigheden en het ontbreken van stroming ook geen probleem vormt hetgeen bij bijvoorbeeld de owd toch wel essentieel is.
We krijgen van gids Martin een potentiele stek aangewezen op de kaart waarbij hij ons een paar nuttige tips geeft aangaande het afspannen. Nadeel van de stek is wel de zeer beperkte kampeerplek en de wind zal ons de komende 24 uur recht in de bakkes waaien. Maar hij garandeert ons wel een topstek waar al maanden geen hengel meer heeft uitgelegen. Martin is een zeer gepassioneerde visser zoals eigenlijk het volledige team in het kamp zal blijken, als ze de kans zien zijn ze zelf ook nog steeds zoveel mogelijk uren op het water te vinden.. Martin is vroeger redacteur geweest bij fish & fang magazine…zeg maar het Duitse Beet Magazine en zal ons de komende week nog van vele tips nuttige voorzien zonder meteen alles prijs te geven. Dat zou ook te simpel zijn en bovendien verdienen zij met gidswerk hun geld, dan moet je ze maar inhuren!
Als we in de ochtend de zijarm waar het kamp ligt uitvaren zien we al grote schuimkoppen op het water hetgeen de harde wind verraad. Voorzichtig manoeuvreren we onze volgeladen boot richting de damwand waar onze aangewezen stek ligt. De kampeerplek bestaat uit 2 stukken rots en deze 10m2 noemen we voorlopig thuis. Als we enkele uren later het kampje hebben opgebouwd wordt het tijd de lijnen uit te varen. Peter besluit toch de OWD te benutten, hetgeen….zo zal later blijken… meermaals zal resulteren in een in de war gezwommen onderlijn door het ontbreken van stroming, zelfs bij het gebruik van stugge mono. Hij is een man van eerst geloven dan zien en heeft door ervaring het meeste vertrouwen in deze methode. Bij eerdere trips in de omgeving van Caspe bleek dit ook de meest effectieve methode. Hier zijn de omstandigheden echter totaal anders en ik heb persoonlijk alle vertrouwen in de breeklijn montage en vermoed dat dit hier de aangewezen methode is. Nadat alle lijnen zijn geplaats monteren we onze black cat beetmelderset voorzien van afstandbediening, hetgeen voor mij een bittere noodzaak is. Als ik eenmaal slaap wordt ik niet snel wakker, zeker niet van zo’n rammelend topbelletje. Met het alarm naast mijn oor val ik niet veel later in een diepe coma. Ik schrik in de nacht een paar keer wakker van het alarm dat helaas wordt getriggerd door de wind die nog meer is aangetrokken. Na wat aanpassingen met de instellingen gaan ze gelukkig niet meer af door de wind.
Als ik in de ochtend wakker wordt heb ik enorme pijn in mijn onderbenen…ze zijn zo dik als een olifantenpoot en een 30tal beetplekken verraden dat een of ander ongedierte mij flink heeft begaffeld. Later zullen dit een soort vliegjes/mugjes blijken ter grootte van een fruitvlieg, in ieder geval blijft de korte broek vanaf nu in de tas! Helaas moeten we ook constateren dat de eerste nacht geen vis heeft opgeleverd. We blijven uiteindelijk nog 1,5 dag op deze stek waarbij we echt alles uit de kast trekken wat visserij betreft, ik vis nog een paar uur actief als ook met het kwakhout. Stijgers te over maar zo rap als ze naar boven komen zakken ze ook weer af. Ook passief bieden we ons aas aan op diverse plekken en dieptes maar het mag niet baten. Na 60 uur vissen besluiten we een andere stek te zoeken, al geloof ik nog steeds dat dit eigenlijk een topstek was maar blijkbaar op dit moment niet “the place to be”!
We krijgen een plek aangeboden waar het beter toeven is, een schiereiland waar een mooie vlakke kampeerplek ligt en met 30m2 ruimte voelt dit erg luxe aan in vergelijking met onze eerdere plek. Qua visopties zijn de mogelijkheden ook super, van 1,5m tot 22 meter diep en voorzien van vele rietkragen en veel verzonken bomen. Het laatste betekend wel alles potdicht zetten en drillen als een malle bij een aanbeet om te voorkomen dat de vis het onderwaterbos zal bereiken met alle mogelijke consternatie.
We leggen onze montages uit op dieptes van 15 tot 6 m waarbij ik op half water vis met een boei en Peter nog steeds voor de OWD blijft kiezen. Ook hier blijft het de eerste nacht doodstil en we scoren weer een vette blank.
De temperaturen vallen intussen als een malle en waar het de eerste dagen nog redelijk aangenaam toeven was beginnen we nu echt af te zien. De barometerstand keldert naar beneden en de koude en wind maken zich langzaam meester van ons. Door de krachtige wind ligt uitdroging steeds op de loer….als je een boterham pakt en je laat een minuut het zakje open voelt het brood aan alsof het geroosterd is. Met ruim 3 liter water per dag krijgen we maar net voldoende binnen om niet in een rozijntje te veranderen. De omgeving is ruig en meedogenloos…ieder struikje bijt venijnig van zich af met lelijke stekels en voor je toiletgang mag je eerst een stuk ruige berg beklimmen wil je niet naast je tent hoeven schijten. Kortom het kamperen lijkt steeds meer op survivallen…..
Als ik bij het afspannen mijn boei vastgrijp om de montage op diepte te brengen, sleur ik met gemak de boei met 25+kg stenen een 40 tal meters ver doordat de wind zo sterk blaast tegen de lompe aluminium sloep. Als een volleerd circus artiest moet ik dus steeds mijn bootje langs de uitlegger manoeuvreren in een poging de aasvis op diepte te krijgen en de breeklijn te monteren. 1 klein foutje zoals het dichtslaan van je beugel resulteert direct in een gebroken breeklijn waardoor je het feest weer van voor af aan mag herhalen. Ook met het oog op de schroef i.c.m. lijnen moet je soms al 3 x aanvaren om een goede positie in de wind en golven te vinden Een ware struggle mag het rustig heten. Lijnclips hebben we helaas niet bij ons….al had dat hier heel wat soelaas bespaart t.o.v. breeklijnen gezien het bovenstaande.
De 2e nacht op deze stek besluit ik 1 boei op 10m afstand langs het riet en dus meer uit de wind te leggen hetgeen iets eenvoudiger lijkt te werken. Het totale circus om 4 boeien en montages op nieuwe visgrond uit te leggen kost ons bijna 3,5 uur door de enorme windkracht, het lukt ons zelf de boeilijn te breken waardoor we weer een nieuw anker moeten maken (zak met stenen).Net als we klaar zijn met deze stuntshow (het uitvaren van boeien en lijnen) en we een zenuwinzinking nabij zijn….is het net of iemand de knop heeft omgezet en de wind valt volledig stil. Hadden we maar even gewacht…zucht…geen zuchtje wind….
Om middernacht is het dan eindelijk zover…het beetalarm rammelt mij uit mijn slaap en de hengel langs het riet staat vrolijk in de standaard te dansen. Na een korte dril mag ik dan eindelijk de eerste vis landen welke net de 124 cm aantikt…niet bijster groot maar we zijn blij als 2 kinderen…eindelijk van die hatelijke 0 af! Met een veel te suffe kop ga ik er toch maar ff mee op de gevoelige plaats……no comment!
Niet veel later heb ik de lijn weer uitgevaren en kort daarna geeft dezelfde beetmelder weer acte de préséance maar valt gelijk weer stil…even later weer wat gepiep en weer stil. Niet veel later besluit ik ondanks de vermoeidheid toch even het aas te gaan controleren gezien ik het vermoeden heb dat er een kleine vis aan bengelt. Als ik de onderlijn beetgrijp blijkt mijn vermoeden juist en een mini meerval heeft zichzelf gehaakt, weer onthaakt en daarmee weer vals gehaakt aan de dreg. Ik knip de 40/000 breeklijn door en Peter draait het dingetje binnen. Echt euforisch kunnen we niet zijn want vals gehaakte vissen tellen voor ons niet…snel bevrijden we deze 60 cm meerval en laten hem rap weer zwemmen.
De volgende morgen denk ik wat karper in het riet te zien en besluit hier met de boot ff op te gaan vissen ter afwisseling van de taaie meervalvisserij. Als ik niet veel later mijn boot de rietkraag instuur zie ik wat voorns wegschieten gevolgd door een kleine meerval. Een korte observatie doet mij vermoeden dat de voorn hier al aan het paaien is…zou dit uiteindelijk de sleutel tot succes kunnen zijn? Kunnen we met dit gegeven een betere 2e helft ingaan?
Je kunt het binnenkort lezen in deel 2 van dit verslag…….