Tijdens de eerste sessie met pellets twee weken geleden liep ‘t als een trein, en was het ons gelukt om drie aanbeten te forceren en twee meervallen te vangen. We gingen dit nog eens snel overdoen afgelopen week, althans dat was onze bedoeling. In gedachten vingen we zo elk een paar meervallen van flink formaat. Maar het liep niet meer zo vlot en zeker niet als een trein! Verder dan een verdwaalde eend in de uitstaande lijn en een flinke brasem en een barbeel geraakten we niet.
De ene blank volgde na de andere. Na drie blanks op twee verschillende stekken trok ik gisteren dan toch maar weer naar een nieuwe stek. De aanhouder wint soms dacht ik maar. Net zoals de vorige keren startte ik met het voeren van een strook van (Coppens) halibut pellets (ongeveer 1 kg per hengel) en een restant vismeelboilies uit de vriezer. De hengels werden klaargemaakt met een stevige brok lood (inline lood 170 gram) en voorzien van een vers geknoopte onderlijn.
Als haak gebruik ik op aanraden van Richard de Owner Gorilla light in de maat 2/0, een vrij kortstelige haak met een licht naar binnen gebogen punt. Twee halibut pellets aan de hair maken het geheel compleet.
Beide montages werden in de vaargeul gedropt tussen de vrijliggende pellets zo’n 15 meter uit elkaar. De halibut pellets lossen langzaam op en de ervaring leerde me dat het na vier uur toch wel tijd is om ze te vervangen. Om 1.00 uur had ik nog steeds geen aanbeet gehad en het werd tijd om de hengels te verversen. Terwijl ik de rechterhengel voorzag van twee verse pellets kwam opeens de linkerhengel tot leven. Eerst dacht ik aan een brasem omdat de waker op en af zat te wippen maar al snel had ik door dat er iets groters aan de andere kant van de lijn hing. De vis nam op een rustig tempo zo’n twintig meter lijn en trok naar de overkant van de Maas. Met veel moeite lukte het om de vis te stoppen en te keren. De 2.5 ponds karperhengels waren eigenlijk toch een beetje aan de lichte kant voor al dit meervalgeweld. Na twintig minuten stevig drillen krijg ik de vis in de kant te zien en begin ik me toch wat zorgen te maken hoe ik deze vis alleen op het droge ga krijgen. Na twee pogingen lukt het vrij snel de vis in de bek te grijpen. De vis is loodzwaar en met erg veel moeite lukt het me de vis op het droge te leggen of beter gezegd te sleuren want deze vis was niet te tillen. Het meetlint geeft 204 cm aan.
Doordat ik een zeiltje onder de vis plaatste probeerde ik de schade aan de vis zoveel mogelijk te beperken. Helemaal buiten adem stel ik het statief met ontspanner op en schiet een vijftal foto’s.
Meer energie was er niet meer over in het visserslijf! Gelukkig verloopt de terugweg naar het water iets vlotter en zwemt de vis snel terug de diepte in. Helemaal buiten strijd leg ik me lang uit in ’t gras en geniet met een flesje Hertog Jan dat ik nog in de auto vind, van deze toch wel schitterende vangst. Merci la Meuse!
